Anorexia athletica, czyli anoreksja i ćwiczenia fizyczne
Anoreksja jako jadłowstręt psychiczny jest dość dobrze opisana w literaturze. Poza zaburzeniem zwanym anorexia nervosa, występuje jednak jeszcze anorexia athletica - zaburzenie którego podstawą jest kompulsywna potrzeba aktywności fizycznej, której celem jest uzyskanie idealnej sylwetki. Tak jak w przypadku jadłowstrętu psychicznego - tak i w tym przypadku mamy do czynienia z zaburzeniem obrazu ciała, nie ma tu jednak elementu jadłowstrętu w identycznej, jak w anoreksji typowej, postaci.
W przypadku anorexia athletica, chory często również stosuje różnorodne diety lub głodówki, ale miewa również napady żarłoczności - takie jak w przypadku bulimii czy BED (Binge Eating Disorder). Zachowaniami kompensacyjnymi są tu jednak nie wymioty czy zażywanie środków przeczyszczających, ale nadmierna aktywność fizyczna, uprawianie sportu w takich ilościach, które prowadzi do fizycznego wyczerpania.
Anorexia athletica najcześciej dotyka sportowców ale zapaść na nią mogą również osoby zaangażowane w aktywność fizyczną. Zaczyna się od chodzenia na siłownię, basen, zajęcia sportowe - z czasem, osoba zaczyna odczuwać poczucie winy że opuściła trening oraz zaczyna ćwiczyć coraz więcej.
Typowe objawy anorexia athletica to:
* mocne skoncentrowanie na własnym wyglądzie i pragnienie posiadania wysportowanej sylwetki
* uprawianie sportu w ilościach które mogą szkodzić zdrowiu fizycznemu
* brak czerpania przyjemności z ćwiczenia, traktowanie aktywności fizycznej jako konieczności
* stałe przekraczanie własnych granic- kolejne treningi, coraz dłuższe i bardziej intensywne
* brak zadowolenia z osiągnięć sportowych
* definiowanie siebie w kategoriach osiągniętej wagi / muskulatury
* przedkładanie
treningów fizycznych nad pracę, odpoczynek, rozrywkę
* usprawiedliwianie nadmiernej ilości ćwiczeń przez określanie siebie jako osoby aktywnej / sportowca oraz twierdzenie, że prowadzony styl życia jest zdrowy
http://www.psychika.eu/anorexia-athletica-czyli-anoreksja-i-cwiczenia-fizyczne/
... Leczenie
Anoreksja bezwzględnie wymaga pomocy specjalisty, niekiedy kilku. Podstawą jest psychoterapia, w stanie ciężkim niezbędna może okazać się hospitalizacja.
Pierwszą z reakcji rodziny, po zaobserwowaniu zaburzenia, jest przeważnie narzucenie na chorą przymusu jedzenia. Pojawia się kontrola, także w tej sferze życia, jednocześnie reakcją jest okłamywanie, chowanie jedzenia i pojawia się najgorsza z możliwych sytuacji - tymczasowa bulimia. Chora przyjmuje pokarmy, po czym usuwa je z organizmu przy użyciu tabletek przeczyszczających lub wymiotując. Powoduje to jeszcze większą frustrację i załamanie - anoreksja przez same chore jest postrzegana jako coś czystego, dążenie do perfekcji w życiu i sposób na kontrolę, gdy w przypadku bulimii, chora czuje sie jak śmietnik, nienawidzi swojego ciała i odczuwa wstręt, powodujący popadanie w głębszą depresję. Anoreksja jest chorobą mentalną, niezdeterminowaną fizycznie, w związku z czym terapia nie może ograniczać się tylko do zwykłego przymuszania do jedzenia, czy podawania leków.
Najczęściej stosowaną terapią jest izolacja od toksycznego środowiska, często nawet od rodziny. Zaleca się zmianę miejsca pracy, bądź szkoły, zmianę przyjaciół. Dopiero kolejnym etapem, po długotrwałej psychoterapii, jest nauczanie prawidłowych sposobów odżywiania. Przyczyny anoreksji są tak głęboko zakorzenione w psychice chorej, że bez odpowiedniego podejścia i pomocy psychologicznej niemożliwe jest autowyleczenie.
http://www.anoreksja.net/leczenie.php
BED - Binge Eating Disorder
http://www.psychika.eu/bed-binge-eating-disorder-–-ani-anoreksja-ani-bulimia/
Kolejny artykuł o anoreksji:
http://www.psychosfera.net/mamo-mam-anoreksje/
Zmieniony przez - Skalar. w dniu 2009-09-05 11:42:29