Ewolucja sztuki walki jako produktu handlowyego.
Ciekawe podejście do sprawy . Jeszcze nigdy nie zastanawiałem się nad tym od tej strony.
Jeżeli traktować ją jako produkt handlowy to kryterium dostosowawczym jest zdolność przyciągnięcia ucznia. Jest to cecha nie tyle samej SW co nauczyciela który jej naucza.
Jako że sztuka jest procesem czynionym przez człowieka potraktujmy ją jako tożsamą z osobą nauczyciela. Znajdzmy cechy sztuki które były lansowane jako strategie marketingowe.
W czasach wojownikow niewątpliwie była nią sława nauczyciela.
Żeby nauczać musiał przeżyć bitwe i wykazać się w niej czynami które zostały zauważone i docenione. Zatem pierwotnie cechami lansującymi SW była efektywność ( by przeżyć )i efektowność ( bo musiało to zostać zauważone i zapamiętane ).
W prymitywnych społeczeństwach o wartości danego produktu może świadczyć jego nadprzyrodzone pochodzenie. Z tąd legendy o nadprzyrodzonym ( objawionym ) pochodzeniu danych styli czy szkół. Zatem cechą pożądaną była mistyczna zawiłość podnosząca trening do misterium wiary .
Mile widziane były także sztuczki magiczne itp.
Powyższe strategie marketingowe dominowały w wiekach średnich ( chociaż wciąż są obecne ). Wraz z rozwojem społeczeństw pojawiają się nowe rozwiązania.
J.Kano twórca Judo w początkowym okresie dokarmiał swoich uczniów ciasteczkami. Ze względu na biede panującą w Japoni w tym okresie mógł być to czynnik przeważający za wyborem tej a nie innej szkoły.
Elementem którego nie można pominąć jest moda. Np. Judo było lansowane jako ( modny )sport na wzór zachodni, mimo że prawdziwym celem Kano było zachowanie Japońskiej tradycji.
Aikido Ueshiby było z kolei lansowane jako sekta religijna ( a może odwrotnie ). W każdym razie cechą wyróżniającą była filozofia.
Traktowanie SW strikte jako produktu wymagającego reklami i marketingu to domena ostatnich kilkudziesięciu lat.
Bum na SW za zachodzie zapoczątkował Brus Lee sprzedający ją jako sztuke filmową. Cecą walki filmowej była widowiskowość.
Sukces B.Lee spowodował że sztuki walki ewoluowały w kierunku naśladownictwa jego stylu walki. Najlepiej sprzedawały się ( sądze ) style mające Kung fu w nazwie z instruktorem azjatą przypominającym Brusa.
Osobowość B. Lee ukształtowana w USA nadała kierunek zmian w SW przynajmniej w Stanach.
W ogóle uważam że w tym okresie gdy świadomość techniczna z zakresu SW była w społeczeństwach niewielka charyzma instruktora była głównym kryterium popularności danej SW.
Ponieważ B Lee był uderzaczem rozwijały się głównie style uderzane.
Marketing polegał na kreowaniu danego nauczyciela na osobe niepokonaną i o nadludzkich możliwościach. Sprzedaż nowego produktu poprzedzona była występami nauczyciela w walkach ze zwierzętami czy sztuczkach
ala cyrkowych. Zatem SW ewoluowały w strone takich sztuczek właśnie.
W tym okresie silnie zaznacza się rejonizacja. Każdy kraj miał własnych mistrzów a wymiana wiedzy napotykała na przeszkody natury geograficznej czy technicznej.
Rozwój cywilizacji umożliwiający szybkie i w miare tanie podrużowanie , oraz rewolucja informacyjna zpowodowała że coraz istotniejszym kryterium staje się popularność w rywalizacji sportowej.
Zawody o zasięgu międzynarodowym wyłaniają mistrzów świata w różnych dziedzinach.
Pojawiają się nowe dziedziny rywalizacji sportowej próbujące dać szanse rywalizowania zawodniką z różnych styli.
Rozwój technologi informatycznych czyni coraz istotniejszym szum medialny toważyszący danej sztuce walki. Wieć popularność danej sztuki zależy także od czasu jaki jej propagatorzy mogą poświęcić na lansowanie na Forach dyskusyjnych oraz od umiejętności porowadzenia sporów oratorskich.
Zatem SW ewoluują także w kierunku kunsztu opowiadactwa.
Ponieważ skureczność walki to stosunkowo silna motywacja podejmowania treningu doskonałą strategią marketingową jest lansowanie swojego stylu jako najlepszy i najskuteczniejszy. Aby nie być gołosłownym stosujący taką strategie musi mieć jakieś sukcesy w walce sportowej , czy uznanie w postaci przyjęcia jako instruktora w jakiś elitarnych jednostkach wojska czy policji. Zatem ewolucja zachodzi w kierunku walki sportowej jak i uproszczonych metod dla służb mundurowych( bo armia niema czasu i pieniędzy na szkolenie w walce wręcz która w dodatku nie jest umiejętnością niezbędną na dzisiejszym polu walki . Ponadto służba trwa kilka lat zaledwie).
Cechą zarówno metod utylitarnych jak i sportu jest ewolucja w strone prostoty. W sporcie zwyciężają zawodnicy mający pojęcie o technikach ogólnie ale nastawieni na kilka swoich doskonale opanowanych manewrów.
Metody utylitarne opierają się głównie na brutalności i sztuczkach z wykożystaniem umundurowania , broni itp.
W sztukach określających się jako tradycyjne ewolucja zachodzi najsłabiej.
Aspekt techniczny stanowi jedynie pretekst do doskonalenia charakteru czy rozwoju duchowego.
Myśle że wszystkie strategie były stosowane obok siebie od zawsze , bo natura ludzka nie ulega gwałtownym zmianą. W różnych okresach i miejscach
różne okazywały się najskuteczniejsze.
Najczęściej kilka strategi jest lansowanych równolegle.
Niezależnie od form reklamy istotą SW pozostaje rywalizacja z innym wojownikiem o zwycięstwo w walce.