Inch, to inaczej cal. Jest to jednostka miary długości stosowana przede wszystkim w krajach anglosaskich. W USA ta jednostka jest podstawową jednostką miary, używaną najczęściej w:
- budownictwie,
- medycynie,
- policji,
- mechanice,
- i wielu innych dziedzinach.
W roku 1959 cal został zdefiniowany i międzynarodowo uznany jako równowartość 25,4mm. Cal używany był we Wielkiej Brytanii od około VII wieku, zaś w 1066 roku został zdefiniowany, jaki długość trzech wysuszonych ziaren jęczmienia. Natomiast w XII wieku cal został zdefiniowany, jako szerokość kciuka, tuż przy nasadzie paznokcia. W języku angielskim, słowo cal pochodzi od łacińskiej uncji, która oznaczała 1/12 stopy. W roku 1930 Brytyjski urząd standaryzacyjny przyjął cal jako równowartość dokładnie 25,4mm, Amerykanie dokonali tego samego w 1933 roku. W 1959 roku USA, a także Kraje Wspólnoty Narodów podpisały traktat, który wyrażał zgodę na standaryzację definicji cala, jaki 25,4mm.
Ponadto Angielskie jednostki miary to:
- mila (1,609 km),
- yard (91,44 cm),
- foot (30,48 cm).
Dawniej cal w każdym kraju miał różną wartość, np.:
1 cal angielski = 25,3mm,
1 cal polski = 24,8 mm,
1 cal pruski = 26,1mm,
1 cal francuski = 27mm,
1 cal reński = 26,1 mm,
1 cal rosyjski = 25,3 mm,
1 cal wiedeński = 26,3 mm.
