banangti
Witam, napisałem pracę zaliczeniową z fakultetu "Mutageneza środowiskowa" na temat dopingu genetycznego i postanowiłem się podzielić. Wiem, że już były posty na ten temat, ale może kogoś zainteresuje i mój ( jak przebrnie przez to ) :) Pozdrawiam.
1. Wstęp
Sportowcy, czy to w starożytności czy w czasach współczesnych zawsze dążyli do wygranej.
Często ich droga do sukcesu nie była drogą całkiem uczciwą. Antyczni sportowcy, czy to zapaśnicy, dyskobole czy maratończycy posuwali się do różnego rodzaju oszustw. Czasem przekupowano sędziów, czasem maratończyk biegł na skróty, a dyskobol rzucał innym niż konkurenci dyskiem. Bywało też tak, że starożytni lekarze podawali sportowcom wyciągi z roślin i zwierząt mające poprawić ich umiejętności.
Wraz z rozwojem nauki sportowcy mieli do swojej dyspozycji coraz bardziej nowoczesne metody poprawiania siły i wydolności swojego organizmu. W dwudziestym wieku na szeroką skale stosowano ( i nadal się stosuje) doping w postaci różnych środków farmaceutycznych i wpływu na fizjologię. Sterydy anaboliczne, androgenne, przetaczanie krwi, erytropoetyna, insulina, amfetamina, modafinil, przeszczepy ścięgien i mięśni itd. Wymieniać można by jeszcze długo.
Światowe organizacje sportowe między innymi : Międzynarodowy Komitet Olimpijski, Światowa Agencja Antydopingowa starają się walczyć z tym procederem. Na bieżąco opracowywane są nowe metody wykrywania dopingu i aktualizowane są listy środków zakazanych.
Niestety nieuczciwym sportowcom z pomocą przychodzi biologia molekularna, a wraz z nią nowa perspektywa wspomagania organizmu - doping genetyczny .
Używanie dopingu genetycznego lub technologii transferu genów w celu poprawienia możliwości organizmów sportowców różnych dyscyplin aktualnie skupia na sobie uwagę wielu organizacji antydopingowych. Doping genetyczny ma potencjał do tego by poprawić wyniki sportowe dużo bardziej niż doping „ tradycyjny", a jego wykrycie jest ekstremalnie trudne, o ile nie niemożliwe. Kolejnym aspektem, jest strona etyczna dopingu genetycznego. Dzięki niemu, można bowiem mapować genom młodych ludzi w poszukiwaniu genów predysponujących ich do określonej dyscypliny sportu, czyli szukanie „talentów genetycznych". Następną możliwością dopingu genetycznego może być jego wykorzystanie w leczeniu wielu, ciężkich kontuzji i ich powikłań.
2. Terapia genowa w dopingu.
Od dawna wiadomo, że różnice genetyczne między sportowcami mogą dawać łatwo zauważalne rezultaty. Było tak w 1964 roku na Zimowej Olimpiadzie w Innsbrucku. Eero Mantyaranta zdobył wtedy dwa złote medale w biegach narciarskich. Jego trening nie różnił się zbytnio od przygotowań rywali, a uzyskał na mecie obu wyścigów dużą przewagę. Jak się później okazało biegacz urodził się z mutacją genetyczną odpowiedzialną za zwiększenie możliwości transportu tlenu przez jego czerwone krwinki o 25-50 %. Mutacja ta dotyczyła genu kodującego białko receptorowe erytropoetyny, która kontroluję liczbę czerwonych krwinek. Mutacja ta jest niezwykle rzadka, jednak nowoczesna nauka, pozwala sportowcom umieścić w swoim genomie, geny których ekspresja skutkuje podobnymi efektami. Może to zostać osiągnięte przez konstrukty genowe zawierające odpowiedni gen umieszczane w wektorach - adenowirusach. W 1997 roku Leiden et al użył adenowirusów do umieszczenia genów erytropoetyny w kodzie genetycznym małp i myszy. W wyniku tej modyfikacji hematokryt wzrósł z 49 do 81 % u myszy i z 40 do 70 % u małp. Zwiększony hematokryt utrzymywał się przez ponad rok u myszy i przez 12 tygodni u małp. Kolejnym przykładem dopingu genetycznego może być dążenie do umieszczenia w organizmie ludzi genów zwiększających produkcje i wydajność działania insulinopodobnego czynnika wzrostowego ( IGF-1) oraz jednej z jego izoform, czyli MGF ( mechano-growth factor) . Oba białka są uruchamiane przez sygnały mechaniczne np. trening siłowy. Białka te są również istotne w procesie naprawy uszkodzeń mięśni spowodowanych ciężkim treningiem. Produkcja MGF odbywa się w mięśniach, a białko to nie dostaje się do światła naczyń krwionośnych. Oznacza to, że efekt jego działania jest lokalny, a co ważniejsze jego zwiększone stężenie lub modyfikacje nie są możliwe w badaniach krwi czy moczu. Grupa badawcza z Londynu przedstawiła badania, w których stwierdzono, że u myszy przetransferowanym genem MGF po dwóch tygodniach zauważono 20% przyrost masy mięśniowej. IGF-1 jest produkowane w wątrobie oraz w mięśniach i odznacza się podobnymi efektami anabolicznymi. Sweeney et al wykazał 15% przyrost masy mięśniowej u myszy z wprowadzonym genem zwiększającym produkcję IGF-1, przy braku jakichkolwiek ćwiczeń fizycznych. Spekuluje się, że terapia genowa z użyciem IGF-1, MGF i innych czynników wzrostowych połączona z treningiem siłowym może skutkować jeszcze lepszymi efektami.
Geny, a konkretnie gen kodujący czynnik wzrostu śródbłonka naczyniowego (VEGF) może być wykorzystany do stymulacji i ułatwienia wzrostu nowych naczyń krwionośnych. Dzięki czemu mięśnie zostaną lepiej zaopatrzone w tlen i substancje odżywcze. Z bardziej rozbudowaną siecią naczyniową serce, mięśnie, płuca oraz inne organy nie męczą się tak szybko, są bardziej wytrzymałe na wysiłek.
Kolejnym przykładem zastosowania dopingu genetycznego może być wycięcie lub supresja genów kodujących miostatynę. Białko to jest negatywnym regulatorem wzrostu mięśni. Jego działanie polega na hamowaniu lub redukcji wzrostu włókien mięśniowych. Stosowanie blokerów miostatyny takich jak : follistatyna, zmutowane receptory aktitiny typu 2 i propeptydu miostatyny skutkuje dramatycznym (!) wzrostem masy mięśni szkieletowych poprzez zwiększenie liczby włókien mięśniowych i zwiększenie masy włókien już istniejących oraz zmniejszeniem ilości tkanki tłuszczowej . W związku z tym antagoniści miostatyny mogą powodować przyrost masy mięśniowej bez ćwiczeń fizycznych. Spekuluje się, że doping genetyczny w tej postaci będzie stosowany już w najbliższych latach.
Następnym aspektem dopingu genetycznego może być insercja genów zwiększających produkcję endorfin. Wysiłek fizyczny skutkuje zakwaszeniem mięśni spowodowanym zwiększoną produkcją kwasu mlekowego, jego zmniejszonym usuwaniem oraz zmniejszoną detoksyfikacją zużytych substancji w matriks komórek mięśniowych, a co za tym idzie także bólem. Genetyczne zablokowanie odczuwania bólu może potencjalnie ułatwić sportowcom w dłuższym i lepszym treningu . Zablokowanie to może odbyć się przy użyciu konstrukcji genowych powodujących ekspresję genów kodujących endorfiny i enkefaliny . Dotychczasowe badania na zwierzętach wykazały, że geny kodujące te peptydy mają wpływ na zmniejszone odczuwanie bólu.
3. Zagrożenia
Doping genetyczny to jednak nie same korzyści, tak jak każda ingerencja w ludzki organizm niesie za sobą różnego rodzaju ryzyko, zarówno dla zdrowia sportowców jak i dla ich otoczenia. Generalne zagrożenia dla zdrowia idące wraz z dopingiem genetycznym wynikają z dwóch przyczyn : użytych wektorów ( głównie są to wirusy) oraz użytego transgenu.
Niebezpieczeństwo może wiązać się z odpowiedzią autoimmunologiczną względem białka będącego produktem transgenu, lub odpowiedzią względem wektora. Poza tym, jeśli wektory służące do transferu genów, będą produkowane w niekontrolowanych laboratoriach mogą one zawierać substancje chemiczne i pirogenne lub zjadliwe wirusy.
Specyficzne zagrożenia dla zdrowia wynikają z produkcji specyficznych białek będących produktem transgenu. Zdrowi ludzie, którzy nie naturalnie zwiększają swój poziom erytropoetyny zwiększają jednocześnie szanse na udar lub zawał serca. Dzieje się tak ponieważ krew ze zwiększoną zawartością czerwonych krwinek jest dużo bardziej gęsta niż normalnie, w związku z tym serce musi ciężej pracować, żeby ją pompować. Przewiduje się, że doping z użyciem IGF-1 i VEGF może skutkować zwiększoną podatnością na raka.
Zagrożenia dla środowiska wynikają z tego, że w organizmach sportowców stosujących doping genetyczny znajdują się komórki z użytymi do transformacji wektorami. W związku z tym, wektor może dostać się w sposób niekontrolowany do organizmu ludzi będących w bliskim kontakcie ze sportowcami.
4. Wykrywanie dopingu
Wykrywanie dopingu genetycznego dostarcza wszystkim organizacjom sportowym wielu problemów. Tak na prawdę nikt nie wie jak można by łatwo wykryć ingerencję w genom człowieka.
Geny, które są używane do transformacji pochodzą z ludzkiego organizmu i nie różnią się strukturalnie od innych genów, które naturalnie występują w organizmie sportowców. Geny stosowane w dopingu mogą być dostarczane do organizmu w wektorach zawierających lub nie związki chemiczne polepszające transfekcję lub w wektorach wirusowych . Doping genetyczny jest powiązany z miejscem iniekcji wektora lub z okolicznymi tkankami, dlatego też jego wykrycie w krwi lub moczu jest niemożliwe. Użyteczne mogły by być badania w poszukiwaniu powiązanych z dopingiem genetycznym substancji lub wirusów, jednak wymagało by to pobierania próbek tkanek. Wątpliwe jest jednak by sportowcy wyrazili zgodę na inwazyjne badanie jakim jest biopsja. Wiele form dopingu genetycznego nie wymaga ekspresji w docelowym organie. Geny odpowiedzialne za produkcję erytropoetyny mogą być np. wprowadzone w niemal dowolną część ciała. Ich ekspresja przyczyni się do lokalnego wytwarzania EPO, która po dostaniu się do krwioobiegu będzie stymulować szpik kostny. Znajdowanie miejsca iniekcji genów EPO jest w tym wypadku jak szukanie igły w stogu siana.
Doping genetyczny w większości przypadków skutkuje zwiększona produkcja białek, które są identyczne z naturalnymi białkami znajdującymi się w organizmie. Tylko ilość białka (np. we krwi) może świadczyć o dopingu genetycznym. Niestety w tym przypadku nie można stwierdzić czy zwiększona produkcja białka jest wynikiem dopingu czy też naturalnej mutacji. Ponadto konstrukty genowe wprowadzone do organizmu są zwykle tak zaprojektowane, że ekspresję genu można dowolnie włączać lub wyłączać, zależnie od potrzeb, przyjmując specjalne leki. Zdaniem Larrego Bowersa czołowego toksykologa i specjalisty ds. wykrywania dopingu Amerykańskiej Agencji Antydopingowej, nie ma możliwości wykrycia dopingu genetycznego dysponując aktualną technologią.
5. Opinia na temat dopingu genetycznego.
Przeprowadzono ankietę wśród ludzi z różnych dyscyplin sportowych i naukowych dotyczącą ich wiedzy na temat idei, pojęcia, oraz wpływu dopingu genetycznego. Z uzyskanych odpowiedzi jasne stało się, że ludzie nie związani ze społecznością naukowców i farmaceutów mają bardzo nie wielkie pojęcie na ten temat . Generalnie ludzie boją się, że może on wpływać na potomstwo i powodować raka. Myślą oni, że zapobieganie i wykrywanie dopingu genetycznego będzie kłopotliwe. Z drugiej strony ludzie badani ludzie uważają, że sportowcy będą korzystać z tego typu wspomagania w ciągu najbliższych lat. Ludzie z otoczenia najlepszych sportowców wyrażają duże obawy odnośnie genetycznego dopingu i zalecają edukację w tej kwestii zarówno sportowców, jak i ich sztabów medycznych.
Również farmaceuci boją się możliwości i ryzyka związanych z dopingiem genetycznym, chociaż twierdzą, że jest to pieśń przyszłości i wymaga dalszych badań. Prognozują oni, że doping wejdzie do powszechnego użycia wśród elity sportowców w ciągu kilku najbliższych lat.
6. Podsumowanie
Świat sportu, prędzej czy później stanie twarzą w twarz ze zjawiskiem dopingu genetycznego, który poprawia wyniki atletów na najważniejszych zawodach tj. Olimpiada czy Mistrzostwa Świata. Dokładne oszacowanie kiedy biologia molekularna wkroczy na sportowe areny jest trudne, jednak bardziej prawdopodobne jest to iż będzie to w ciągu najbliższych pięciu lat niż później. Wiele genów, które mają potencjalny wpływ na wyniki sportowe jest już dostępnych do użytku w terapiach ludzi chorych. Wektory użyte w terapii chorobowej mogą być użyte do transfekowania sportowców. Ponadto nie legalne laboratoria mogą nastawić się na produkcję wektorów służących do transportu genów. W obu przypadkach niemożliwe wydaje się, że zostaną wynalezione metody wykrywania tego typu wspomagania. Być może już niedługo zamiast oglądać na stadionach efekty ciężkiej pracy utalentowanych sportowców, będziemy podziwiać lata badań utalentowanych naukowców. Może być tak, że współzawodnictwo nie będzie dotyczyć ludzi, a produktów stworzonych od podstaw w laboratorium.
Bibliografia
Hasima, H.J., Gene Doping, Netherlands Centre for Dopings Affairs, Issel 2004.
McCrory, P., Super athletes or gene cheats?, Br J Sports Med. 2003 June; 37(3): 192-193.
1. Wstęp
Sportowcy, czy to w starożytności czy w czasach współczesnych zawsze dążyli do wygranej.
Często ich droga do sukcesu nie była drogą całkiem uczciwą. Antyczni sportowcy, czy to zapaśnicy, dyskobole czy maratończycy posuwali się do różnego rodzaju oszustw. Czasem przekupowano sędziów, czasem maratończyk biegł na skróty, a dyskobol rzucał innym niż konkurenci dyskiem. Bywało też tak, że starożytni lekarze podawali sportowcom wyciągi z roślin i zwierząt mające poprawić ich umiejętności.
Wraz z rozwojem nauki sportowcy mieli do swojej dyspozycji coraz bardziej nowoczesne metody poprawiania siły i wydolności swojego organizmu. W dwudziestym wieku na szeroką skale stosowano ( i nadal się stosuje) doping w postaci różnych środków farmaceutycznych i wpływu na fizjologię. Sterydy anaboliczne, androgenne, przetaczanie krwi, erytropoetyna, insulina, amfetamina, modafinil, przeszczepy ścięgien i mięśni itd. Wymieniać można by jeszcze długo.
Światowe organizacje sportowe między innymi : Międzynarodowy Komitet Olimpijski, Światowa Agencja Antydopingowa starają się walczyć z tym procederem. Na bieżąco opracowywane są nowe metody wykrywania dopingu i aktualizowane są listy środków zakazanych.
Niestety nieuczciwym sportowcom z pomocą przychodzi biologia molekularna, a wraz z nią nowa perspektywa wspomagania organizmu - doping genetyczny .
Używanie dopingu genetycznego lub technologii transferu genów w celu poprawienia możliwości organizmów sportowców różnych dyscyplin aktualnie skupia na sobie uwagę wielu organizacji antydopingowych. Doping genetyczny ma potencjał do tego by poprawić wyniki sportowe dużo bardziej niż doping „ tradycyjny", a jego wykrycie jest ekstremalnie trudne, o ile nie niemożliwe. Kolejnym aspektem, jest strona etyczna dopingu genetycznego. Dzięki niemu, można bowiem mapować genom młodych ludzi w poszukiwaniu genów predysponujących ich do określonej dyscypliny sportu, czyli szukanie „talentów genetycznych". Następną możliwością dopingu genetycznego może być jego wykorzystanie w leczeniu wielu, ciężkich kontuzji i ich powikłań.
2. Terapia genowa w dopingu.
Od dawna wiadomo, że różnice genetyczne między sportowcami mogą dawać łatwo zauważalne rezultaty. Było tak w 1964 roku na Zimowej Olimpiadzie w Innsbrucku. Eero Mantyaranta zdobył wtedy dwa złote medale w biegach narciarskich. Jego trening nie różnił się zbytnio od przygotowań rywali, a uzyskał na mecie obu wyścigów dużą przewagę. Jak się później okazało biegacz urodził się z mutacją genetyczną odpowiedzialną za zwiększenie możliwości transportu tlenu przez jego czerwone krwinki o 25-50 %. Mutacja ta dotyczyła genu kodującego białko receptorowe erytropoetyny, która kontroluję liczbę czerwonych krwinek. Mutacja ta jest niezwykle rzadka, jednak nowoczesna nauka, pozwala sportowcom umieścić w swoim genomie, geny których ekspresja skutkuje podobnymi efektami. Może to zostać osiągnięte przez konstrukty genowe zawierające odpowiedni gen umieszczane w wektorach - adenowirusach. W 1997 roku Leiden et al użył adenowirusów do umieszczenia genów erytropoetyny w kodzie genetycznym małp i myszy. W wyniku tej modyfikacji hematokryt wzrósł z 49 do 81 % u myszy i z 40 do 70 % u małp. Zwiększony hematokryt utrzymywał się przez ponad rok u myszy i przez 12 tygodni u małp. Kolejnym przykładem dopingu genetycznego może być dążenie do umieszczenia w organizmie ludzi genów zwiększających produkcje i wydajność działania insulinopodobnego czynnika wzrostowego ( IGF-1) oraz jednej z jego izoform, czyli MGF ( mechano-growth factor) . Oba białka są uruchamiane przez sygnały mechaniczne np. trening siłowy. Białka te są również istotne w procesie naprawy uszkodzeń mięśni spowodowanych ciężkim treningiem. Produkcja MGF odbywa się w mięśniach, a białko to nie dostaje się do światła naczyń krwionośnych. Oznacza to, że efekt jego działania jest lokalny, a co ważniejsze jego zwiększone stężenie lub modyfikacje nie są możliwe w badaniach krwi czy moczu. Grupa badawcza z Londynu przedstawiła badania, w których stwierdzono, że u myszy przetransferowanym genem MGF po dwóch tygodniach zauważono 20% przyrost masy mięśniowej. IGF-1 jest produkowane w wątrobie oraz w mięśniach i odznacza się podobnymi efektami anabolicznymi. Sweeney et al wykazał 15% przyrost masy mięśniowej u myszy z wprowadzonym genem zwiększającym produkcję IGF-1, przy braku jakichkolwiek ćwiczeń fizycznych. Spekuluje się, że terapia genowa z użyciem IGF-1, MGF i innych czynników wzrostowych połączona z treningiem siłowym może skutkować jeszcze lepszymi efektami.
Geny, a konkretnie gen kodujący czynnik wzrostu śródbłonka naczyniowego (VEGF) może być wykorzystany do stymulacji i ułatwienia wzrostu nowych naczyń krwionośnych. Dzięki czemu mięśnie zostaną lepiej zaopatrzone w tlen i substancje odżywcze. Z bardziej rozbudowaną siecią naczyniową serce, mięśnie, płuca oraz inne organy nie męczą się tak szybko, są bardziej wytrzymałe na wysiłek.
Kolejnym przykładem zastosowania dopingu genetycznego może być wycięcie lub supresja genów kodujących miostatynę. Białko to jest negatywnym regulatorem wzrostu mięśni. Jego działanie polega na hamowaniu lub redukcji wzrostu włókien mięśniowych. Stosowanie blokerów miostatyny takich jak : follistatyna, zmutowane receptory aktitiny typu 2 i propeptydu miostatyny skutkuje dramatycznym (!) wzrostem masy mięśni szkieletowych poprzez zwiększenie liczby włókien mięśniowych i zwiększenie masy włókien już istniejących oraz zmniejszeniem ilości tkanki tłuszczowej . W związku z tym antagoniści miostatyny mogą powodować przyrost masy mięśniowej bez ćwiczeń fizycznych. Spekuluje się, że doping genetyczny w tej postaci będzie stosowany już w najbliższych latach.
Następnym aspektem dopingu genetycznego może być insercja genów zwiększających produkcję endorfin. Wysiłek fizyczny skutkuje zakwaszeniem mięśni spowodowanym zwiększoną produkcją kwasu mlekowego, jego zmniejszonym usuwaniem oraz zmniejszoną detoksyfikacją zużytych substancji w matriks komórek mięśniowych, a co za tym idzie także bólem. Genetyczne zablokowanie odczuwania bólu może potencjalnie ułatwić sportowcom w dłuższym i lepszym treningu . Zablokowanie to może odbyć się przy użyciu konstrukcji genowych powodujących ekspresję genów kodujących endorfiny i enkefaliny . Dotychczasowe badania na zwierzętach wykazały, że geny kodujące te peptydy mają wpływ na zmniejszone odczuwanie bólu.
3. Zagrożenia
Doping genetyczny to jednak nie same korzyści, tak jak każda ingerencja w ludzki organizm niesie za sobą różnego rodzaju ryzyko, zarówno dla zdrowia sportowców jak i dla ich otoczenia. Generalne zagrożenia dla zdrowia idące wraz z dopingiem genetycznym wynikają z dwóch przyczyn : użytych wektorów ( głównie są to wirusy) oraz użytego transgenu.
Niebezpieczeństwo może wiązać się z odpowiedzią autoimmunologiczną względem białka będącego produktem transgenu, lub odpowiedzią względem wektora. Poza tym, jeśli wektory służące do transferu genów, będą produkowane w niekontrolowanych laboratoriach mogą one zawierać substancje chemiczne i pirogenne lub zjadliwe wirusy.
Specyficzne zagrożenia dla zdrowia wynikają z produkcji specyficznych białek będących produktem transgenu. Zdrowi ludzie, którzy nie naturalnie zwiększają swój poziom erytropoetyny zwiększają jednocześnie szanse na udar lub zawał serca. Dzieje się tak ponieważ krew ze zwiększoną zawartością czerwonych krwinek jest dużo bardziej gęsta niż normalnie, w związku z tym serce musi ciężej pracować, żeby ją pompować. Przewiduje się, że doping z użyciem IGF-1 i VEGF może skutkować zwiększoną podatnością na raka.
Zagrożenia dla środowiska wynikają z tego, że w organizmach sportowców stosujących doping genetyczny znajdują się komórki z użytymi do transformacji wektorami. W związku z tym, wektor może dostać się w sposób niekontrolowany do organizmu ludzi będących w bliskim kontakcie ze sportowcami.
4. Wykrywanie dopingu
Wykrywanie dopingu genetycznego dostarcza wszystkim organizacjom sportowym wielu problemów. Tak na prawdę nikt nie wie jak można by łatwo wykryć ingerencję w genom człowieka.
Geny, które są używane do transformacji pochodzą z ludzkiego organizmu i nie różnią się strukturalnie od innych genów, które naturalnie występują w organizmie sportowców. Geny stosowane w dopingu mogą być dostarczane do organizmu w wektorach zawierających lub nie związki chemiczne polepszające transfekcję lub w wektorach wirusowych . Doping genetyczny jest powiązany z miejscem iniekcji wektora lub z okolicznymi tkankami, dlatego też jego wykrycie w krwi lub moczu jest niemożliwe. Użyteczne mogły by być badania w poszukiwaniu powiązanych z dopingiem genetycznym substancji lub wirusów, jednak wymagało by to pobierania próbek tkanek. Wątpliwe jest jednak by sportowcy wyrazili zgodę na inwazyjne badanie jakim jest biopsja. Wiele form dopingu genetycznego nie wymaga ekspresji w docelowym organie. Geny odpowiedzialne za produkcję erytropoetyny mogą być np. wprowadzone w niemal dowolną część ciała. Ich ekspresja przyczyni się do lokalnego wytwarzania EPO, która po dostaniu się do krwioobiegu będzie stymulować szpik kostny. Znajdowanie miejsca iniekcji genów EPO jest w tym wypadku jak szukanie igły w stogu siana.
Doping genetyczny w większości przypadków skutkuje zwiększona produkcja białek, które są identyczne z naturalnymi białkami znajdującymi się w organizmie. Tylko ilość białka (np. we krwi) może świadczyć o dopingu genetycznym. Niestety w tym przypadku nie można stwierdzić czy zwiększona produkcja białka jest wynikiem dopingu czy też naturalnej mutacji. Ponadto konstrukty genowe wprowadzone do organizmu są zwykle tak zaprojektowane, że ekspresję genu można dowolnie włączać lub wyłączać, zależnie od potrzeb, przyjmując specjalne leki. Zdaniem Larrego Bowersa czołowego toksykologa i specjalisty ds. wykrywania dopingu Amerykańskiej Agencji Antydopingowej, nie ma możliwości wykrycia dopingu genetycznego dysponując aktualną technologią.
5. Opinia na temat dopingu genetycznego.
Przeprowadzono ankietę wśród ludzi z różnych dyscyplin sportowych i naukowych dotyczącą ich wiedzy na temat idei, pojęcia, oraz wpływu dopingu genetycznego. Z uzyskanych odpowiedzi jasne stało się, że ludzie nie związani ze społecznością naukowców i farmaceutów mają bardzo nie wielkie pojęcie na ten temat . Generalnie ludzie boją się, że może on wpływać na potomstwo i powodować raka. Myślą oni, że zapobieganie i wykrywanie dopingu genetycznego będzie kłopotliwe. Z drugiej strony ludzie badani ludzie uważają, że sportowcy będą korzystać z tego typu wspomagania w ciągu najbliższych lat. Ludzie z otoczenia najlepszych sportowców wyrażają duże obawy odnośnie genetycznego dopingu i zalecają edukację w tej kwestii zarówno sportowców, jak i ich sztabów medycznych.
Również farmaceuci boją się możliwości i ryzyka związanych z dopingiem genetycznym, chociaż twierdzą, że jest to pieśń przyszłości i wymaga dalszych badań. Prognozują oni, że doping wejdzie do powszechnego użycia wśród elity sportowców w ciągu kilku najbliższych lat.
6. Podsumowanie
Świat sportu, prędzej czy później stanie twarzą w twarz ze zjawiskiem dopingu genetycznego, który poprawia wyniki atletów na najważniejszych zawodach tj. Olimpiada czy Mistrzostwa Świata. Dokładne oszacowanie kiedy biologia molekularna wkroczy na sportowe areny jest trudne, jednak bardziej prawdopodobne jest to iż będzie to w ciągu najbliższych pięciu lat niż później. Wiele genów, które mają potencjalny wpływ na wyniki sportowe jest już dostępnych do użytku w terapiach ludzi chorych. Wektory użyte w terapii chorobowej mogą być użyte do transfekowania sportowców. Ponadto nie legalne laboratoria mogą nastawić się na produkcję wektorów służących do transportu genów. W obu przypadkach niemożliwe wydaje się, że zostaną wynalezione metody wykrywania tego typu wspomagania. Być może już niedługo zamiast oglądać na stadionach efekty ciężkiej pracy utalentowanych sportowców, będziemy podziwiać lata badań utalentowanych naukowców. Może być tak, że współzawodnictwo nie będzie dotyczyć ludzi, a produktów stworzonych od podstaw w laboratorium.
Bibliografia
Hasima, H.J., Gene Doping, Netherlands Centre for Dopings Affairs, Issel 2004.
McCrory, P., Super athletes or gene cheats?, Br J Sports Med. 2003 June; 37(3): 192-193.
Krzysztof Piekarz
lodzianin1
badania badaniami ale różnie to potem bywa w praktyce.
B-50
dominao
MACIEJA21
Mocny275
KOLUMBUu
Leandro
GelSSon
Luk122
