masarniak
Roztwór do wstrzykiwań w ampułkostrzykawce
epoetin beta
1. NAZWA HANDLOWA ŚRODKA FARMACEUTYCZNEGO
NeoRecormon® 500, 1 000, 2 000, 3 000, 4 000, 5 000, 6 000, 10 000 lub 20 000 j.m. Roztwór do wstrzykiwań w ampułkostrzykawce.
2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY SUBSTANCJI CZYNNEJ
1 ampułkostrzykawka zawiera w 0,3 ml roztworu do wstrzykiwań 500, 1 000, 2 000, 3 000, 4 000, 5 000 lub 6 000 jednostek międzynarodowych (j.m.), co odpowiada 4,15; 8,3; 16,6; 24,9; 33,2; 41,5 lub 49,8 mg epoetyny beta (rekombinowanej ludzkiej erytropoetyny); w 0,6 ml roztworu do wstrzykiwań 10 000 lub 20 000 jednostek międzynarodowych (j.m.), co odpowiada 83 lub 166 mg epoetyny beta.
Substancje pomocnicze - patrz pkt: 6.1
3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA
Roztwór do wstrzykiwań.
4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE
4.1 Wskazania do stosowania
Leczenie niedokrwistości u osób dializowanych z powodu przewlekłej niewydolności nerek (niedokrwistość w chorobach nerek).
Leczenie objawowej niedokrwistości w przebiegu choroby nerek u pacjentów nie wymagających jeszcze dializoterapii.
Zapobieganie niedokrwistości wcześniaków u dzieci z masą urodzeniową od 750 g do 1500 g, urodzonych przed 34 tygodniem ciąży.
Zapobieganie i leczenie niedokrwistości u dorosłych pacjentów z nowotworami litymi, leczonych wg schematów chemioterapii opartych na związkach platyny mogących powodować niedokrwistość (cisplatyna w dawce 75 mg/m2 /cykl, karboplatyna w dawce 350 mg/m2 /cykl).
Leczenie niedokrwistości u dorosłych pacjentów ze szpiczakiem mnogim, chłoniakami nieziarniczymi o niskim stopniu złośliwości lub przewlekłą białaczką limfatyczną, u których występuje względny niedobór* erytropoetyny w trakcie leczenia przeciwnowotworowego.
Zwiększenie liczby autologicznych krwinek czerwonych u osób przygotowywanych do zabiegu operacyjnego z zastosowaniem autotransfuzji.
W tym wskazaniu należy rozważyć stosunek korzyści do ryzyka, uwzględniając możliwość powikłań zakrzepowo-zatorowych. Leczenie wskazane jedynie u pacjentów z umiarkowaną niedokrwistością (hemoglobina 10-13 g/dl [6,21 - 8,07 mmol/l], bez niedoboru żelaza), jeśli nie ma możliwości przechowania wystarczającej ilości krwi własnej, zaś przewidziany planowy zabieg operacyjny wymaga przetoczenia znacznych jej objętości (4 lub więcej jednostek przetoczeniowych u kobiet i 5 lub więcej u mężczyzn).
* Niedobór zdefiniowany jako nieproporcjonalnie niskie stężenie erytropoetyny w surowicy krwi w odniesieniu do stopnia niedokrwistości.
4.2 Dawkowanie i sposób podawania
Leczenie preparatem NeoRecormon® powinno być rozpoczynane przez lekarza doświadczonego w prowadzeniu chorych ze stanami wymienionymi we wskazaniach. Ponieważ opisywano pojedyncze przypadki reakcji rzekomoanafilaktycznych, zaleca się, aby pierwszą dawkę leku podać pod kontrolą lekarza.
NeoRecormon® w ampułkostrzykawce jest gotowy do użycia. Można wstrzyknąć tylko roztwór leku, który jest przezroczysty lub lekko opalizujący, bezbarwny i bez widocznych cząstek.
NeoRecormon® w ampułkostrzykawce jest jałowy i nie zawiera środków konserwujących. W żadnym przypadku nie wolno używać strzykawki do podania więcej niż jednej dawki leku.
Leczenie pacjentów z niedokrwistością w przebiegu przewlekłej niewydolności nerek
Roztwór leku można podać podskórnie lub dożylnie. Wstrzyknięcie dożylne powinno trwać około 2 minut i można je wykonać np. u pacjentów hemodializowanych przez przetokę tętniczo-żylną pod koniec dializy.
U pacjentów niehemodializowanych lepiej lek podawać podskórnie, aby uniknąć nakłuwania żył obwodowych.
Celem leczenia jest wzrost wartości hematokrytu do 30-35%, o co najmniej 0,5% tygodniowo. Wartość hematokrytu nie powinna przekraczać 35%.
U pacjentów z nadciśnieniem lub chorobami układu sercowo-naczyniowego, naczyń mózgowych lub obwodowych, tygodniowy przyrost hematokrytu i jego docelową wartość należy ustalać indywidualnie, biorąc pod uwagę stan kliniczny. U niektórych pacjentów optymalna wartość hematokrytu może wynosić mniej niż 30%.
Leczenie preparatem NeoRecormon® składa się z dwóch faz:
1. Faza korygowania wartości hematokrytu
- Podawanie podskórne
Dawka początkowa wynosi 20 j.m./kg masy ciała 3 razy w tygodniu. Jeśli wzrost hematokrytu jest za mały (poniżej 0,5% tygodniowo), dawkę można zwiększać co 4 tygodnie o 20 j.m./kg 3 razy w tygodniu.
Dawkę tygodniową można podzielić na dawki podawane codziennie.
- Podawanie dożylne
Dawka początkowa wynosi 40 j.m./kg masy ciała 3 razy w tygodniu. Po 4 tygodniach dawkę można podwyższyć do 80 j.m./kg 3 razy w tygodniu. Jeśli to konieczne, dawkę można zwiększać o 20 j.m. /kg masy ciała 3 razy w tygodniu, w odstępach miesięcznych.
Nie wolno podawać dawki większej niż 720 j.m./kg masy ciała na tydzień, zarówno dożylnie jak i podskórnie.
2. Faza podtrzymywania wartości hematokrytu
W celu utrzymania wartości hematokrytu między 30 a 35%, początkowo dawkę redukuje się do połowy dawki stosowanej wcześniej. Następnie co 1 lub 2 tygodnie ustala się dawkę indywidualnie dla każdego pacjenta (dawka podtrzymująca).
W przypadku podawania podskórnego dawkę tygodniową można podać w jednym wstrzyknięciu raz w tygodniu lub podzielić na 3 do 7 podań w tygodniu.
Wyniki badań klinicznych u dzieci wskazują, że dawka lecznicza preparatu NeoRecormon® jest na ogół tym większa, im młodszy jest pacjent. Mimo to, u dzieci należy stosować zalecany wyżej schemat dawkowania, ponieważ nie można przewidzieć indywidualnej reakcji na lek.
Leczenie preparatem NeoRecormon® jest leczeniem długotrwałym. Niemniej jednak można je przerwać, w razie konieczności, w każdej chwili. Dane dotyczące schematu dawkowania jeden raz w tygodniu oparte są na badaniach obejmujących okres 24 tygodni terapii.
Zapobieganie niedokrwistości wcześniaków
Roztwór leku podaje się podskórnie w dawce 250 j.m./kg m.c. 3 razy w tygodniu. Leczenie preparatem NeoRecormon® należy rozpocząć tak szybko, jak to możliwe, najlepiej w 3 dniu życia. Korzyści z podania preparatu NeoRecormon® u wcześniaków, którym wcześniej przetoczono krew, prawdopodobnie będą mniejsze niż u dzieci, którym krwi nie przetaczano. Leczenie powinno trwać 6 tygodni.
Leczenie pacjentów z nowotworami litymi
Roztwór leku podaje się podskórnie. Dawkę tygodniową można podać w 3 do 7 dawkach podzielonych.
Podanie preparatu NeoRecormon® jest wskazane, jeśli przed rozpoczęciem chemioterapii stężenie hemoglobiny wynosi < 13 g/dl (8,07 mmol/l). Zalecana dawka początkowa wynosi 450 j.m./kg masy ciała na tydzień. Jeżeli po 4 tygodniach brak u pacjenta zadowalającej odpowiedzi na leczenie wyrażonej stężeniem hemoglobiny, dawkę leku należy podwoić. Leczenie należy kontynuować jeszcze przez 3 tygodnie po zakończeniu chemioterapii.
Jeśli stężenie hemoglobiny obniży się, mimo stosowania preparatu NeoRecormon®, o ponad 1 g/dl (0,62 mmol/l) podczas pierwszego cyklu chemioterapii, dalsze podawanie leku może być nieskuteczne.
Należy unikać wzrostu stężenia hemoglobiny o więcej niż 2 g/dl (1,24 mmol/l) w ciągu miesiąca lub powyżej stężenia 14 g/dl (8,69 mmol/l). Jeśli stężenie hemoglobiny zwiększyło się o więcej niż 2 g/dl w ciągu miesiąca, dawkę preparatu NeoRecormon® należy przede wszystkim zmniejszyć o 50%. Jeśli stężenie hemoglobiny jest większe niż 14 g/dl (8,69 mmol/l), należy przerwać leczenie preparatem NeoRecormon®. Jeśli stężenie hemoglobiny obniży się do wartości < 12 g/dl (7,45 mmol/l), należy ponownie rozpocząć leczenie preparatem NeoRecormon®, w dawce wynoszącej 50% poprzednio stosowanej dawki tygodniowej.
Leczenie pacjentów ze szpiczakiem mnogim, chłoniakami nieziarniczymi o niskim stopniu złośliwości lub przewlekłą białaczką limfatyczną
U pacjentów ze szpiczakiem mnogim, chłoniakami nieziarniczymi czy przewlekłą białaczką limfatyczną przeważnie występuje względny niedobór erytropoetyny. Niedobór ten jest zdefiniowany jako nieproporcjonalnie niskie stężenie erytropoetyny w surowicy krwi w stosunku do stopnia niedokrwistości:
stężenie erytropoetyny w surowicy krwi < 100 mj.m./ml przy stężeniu hemoglobiny > 9 do < 10 g/dl (> 5,58 do < 6,21 mmol/l)
stężenie erytropoetyny w surowicy krwi < 180 mj.m./ml przy stężeniu hemoglobiny > 8 do < 9 g/dl (> 4,96 do < 5,58 mmol/l)
stężenie erytropoetyny w surowicy krwi < 300 mj.m./ml przy stężeniu hemoglobiny < 8g/dl (< 4,96 mmol/l)
Powyższe oznaczenia powinny być wykonywane po upływie przynajmniej 7 dni od ostatniej transfuzji krwi i ostatniego cyklu chemioterapii cytotoksycznej.
Roztwór powinien być podawany podskórnie; dawka tygodniowa może zostać podzielona na 3 - 7 dawek pojedynczych.
Zalecana dawka początkowa wynosi 450 j.m./kg masy ciała na tydzień. Jeśli po 4 tygodniach leczenia stężenie hemoglobiny wzrośnie o co najmniej 1 g/dl (0,62 mmol/l), dotychczasowe dawkowanie powinno zostać utrzymane. Jeśli po 4 tygodniach leczenia stężenie hemoglobiny nie wzrośnie co najmniej o 1 g/dl (0,62 mmol/l), należy rozważyć zwiększenie dawki do 900 j.m./kg masy ciała na tydzień. Jeśli po 8 tygodniach leczenia stężenie hemoglobiny nie wzrośnie o co najmniej 1 g/dl (0,62 mmol/l), odpowiedź jest niewystarczająca i należy leczenie przerwać.
Badania kliniczne wykazały, iż odpowiedź na leczenie epoetyną beta w grupie pacjentów z przewlekłą białaczką limfatyczną jest opóźniona o ok. 2 tygodnie w porównaniu z grupą pacjentów ze szpiczakiem mnogim, chłoniakami nieziarniczymi i nowotworami litymi. Leczenie powinno być kontynuowane przez cztery tygodnie od zakończenia chemioterapii.
Nie wolno przekraczać dawki 900 j.m./kg masy ciała na tydzień.
Jeżeli stężenie hemoglobiny wzrośnie o więcej niż 2 g/dl (>1,24 mmol/l) w ciągu 4 tygodni, dawkę preparatu NeoRecormon® należy zredukować o połowę. Jeżeli stężenie hemoglobiny przekroczy 14g/dl (8,69mmol/l), leczenie preparatem NeoRecormon® należy przerwać, do momentu, gdy obniży się ono do wartości < 13 g/dl (< 8,07 mmol/l); wtedy należy wznowić leczenie w dawce wynoszącej 50% poprzedniej dawki tygodniowej.
Leczenie powinno być wznowione tylko wtedy, gdy główną przyczyną niedokrwistości jest niedobór erytropoetyny.
Zastosowanie w celu zwiększenia liczby autologicznych krwinek czerwonych
Roztwór preparatu podaje się dożylnie (przez około 2 minuty) lub podskórnie. NeoRecormon® stosuje się dwa razy w tygodniu przez 4 tygodnie. Jeśli wartość hematokrytu pozwala na pobranie krwi (tj. Ht > 33%), NeoRecormon® należy podać pod koniec pobierania krwi.
Przez cały czas stosowania preparatu hematokryt nie powinien przekraczać 48%.
Zespół lekarzy prowadzących powinien ustalić dawkę leku indywidualnie dla każdego pacjenta, ponieważ zależy ona od wymaganej ilości krwi do autotransfuzji i wewnętrznej rezerwy krwinek czerwonych:
Wymagana ilość krwi do autotransfuzji zależy od przewidywanej utraty krwi, sposobu ewentualnego konserwowania krwi oraz od stanu ogólnego pacjenta.
Krew należy zebrać w ilości pozwalającej na uniknięcie przetaczania pacjentowi krwi homologicznej.
Wymaganą ilość krwi autologicznej wyraża się w jednostkach; jedna jednostka na nomogramie odpowiada 180 ml krwinek czerwonych.
Możliwość pobrania krwi zależy przede wszystkim od objętości krwi pacjenta i początkowej wartości hematokrytu. Na podstawie obu wartości wylicza się wewnętrzną rezerwę krwinek czerwonych, według poniższego wzoru:
Wewnętrzna rezerwa krwinek czerwonych = objętość krwi [ml] x (hematokryt - 33) : 100
kobiety: objętość krwi [ml] = 41 [ml/kg) x masa ciała [kg] + 1200 [ml]
mężczyźni: objętość krwi [ml] = 44 [ml/kg] x masa ciała [kg] + 1600 [ml]
(masa ciała > 45 kg)
Na podstawie poniższych wykresów w zależności od wymaganej ilości krwi do autotransfuzji i od wewnętrznej rezerwy krwinek czerwonych u pacjenta można określić potrzebę stosowania oraz pojedynczą dawkę preparatu NeoRecormon®.
Kobiety
Wymagana ilość krwi do
autotransfuzji (jednostki)
Wewnętrzna rezerwa
krwinkowa (ml) Mężczyźni
Wymagana ilość krwi do
autotransfuzji (jednostki)
Wewnętrzna rezerwa
krwinkowa(ml)
Wyznaczoną w ten sposób pojedynczą dawkę należy podawać dwa razy w tygodniu przez 4 tygodnie. Maksymalna dawka podawana dożylnie nie może przekraczać 1600 j.m./kg masy ciała w ciągu tygodnia, a podawana podskórnie 1200 j.m./kg na tydzień.
4.3 Przeciwwskazania
NeoRecormon® nie może być stosowany u pacjentów z nie poddającym się leczeniu nadciśnieniem tętniczym, jak też w przypadku stwierdzonej nadwrażliwości na substancję czynną lub którykolwiek z pozostałych składników preparatu.
Podawanie preparatu NeoRecormon® w celu "zwiększenia liczby autologicznych krwinek czerwonych u osób przygotowywanych do zabiegu operacyjnego z zastosowaniem autotransfuzji" jest przeciwwskazane u pacjentów, którzy w poprzedzającym miesiącu przebyli zawał serca lub udar mózgowy, u osób z niestabilną dławicą piersiową oraz u chorych zagrożonych zakrzepicą żył głębokich, jak w przypadku osób z chorobą zakrzepowo-zatorową w wywiadzie.
4.4 Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania
NeoRecormon® należy stosować z ostrożnością w opornej niedokrwistości z nadmiarem komórek blastycznych w fazie transformacji, w padaczce, przy podwyższonej liczbie płytek krwi, a także w przewlekłej niewydolności wątroby. Przed podaniem preparatu NeoRecormon® należy wykluczyć niedobór kwasu foliowego i witaminy B12, ponieważ niedobory te zmniejszają skuteczność leczenia.
Poważne przeciążenie glinem z powodu leczenia niewydolności nerek może zmniejszać skuteczność preparatu NeoRecormon®.
Wskazania do stosowania preparatu NeoRecormon® należy określać indywidualnie u niedializowanych pacjentów ze stwardnieniem naczyń nerkowych, ponieważ nie można z całą pewnością wykluczyć nasilenia niewydolności nerek.
Podczas stosowania preparatu NeoRecormon® należy regularnie kontrolować stężenie potasu w surowicy. Doniesiono o zwiększeniu stężenia potasu u kilku pacjentów z mocznicą, otrzymujących NeoRecormon®, jednak przyczyna nie została ustalona. Jeśli podczas leczenia stężenie potasu wzrośnie, należy rozważyć przerwanie podawania preparatu NeoRecormon® do czasu uzyskania normalizacji jego stężenia w surowicy.
W przypadku stosowania preparatu NeoRecormon® u pacjentów przygotowywanych do autotransfuzji, należy przestrzegać zasad ogólnie przyjętych w krwiodawstwie, w szczególności:
Pobranie krwi dopuszczalne jest tylko u pacjentów, u których hematokryt jest > 33% (stężenie hemoglobiny >11 g/dl [6,83 mmol/l]);
Pobierając krew od pacjentów o masie ciała poniżej 50 kg należy zachować szczególne środki ostrożności;
Jednorazowo nie należy pobierać więcej niż około 12% obliczonej objętości krwi pacjenta.
Leczenie preparatem NeoRecormon® powinno być stosowane tylko u pacjentów, u których szczególnie ważne jest uniknięcie przetaczania krwi homologicznej; zawsze należy rozważyć stosunek ryzyka do korzyści przy przetaczaniu krwi homologicznej.
Zastosowanie leku u zdrowych osób może prowadzić do nadmiernego wzrostu hematokrytu. Następstwem mogą być zagrażające życiu powikłania ze strony układu sercowo-naczyniowego.
Jedna ampułkostrzykawka preparatu NeoRecormon® zawiera do 0,3 mg fenyloalaniny jako substancji pomocniczej. Z tego względu należy zachować szczególną ostrożność u pacjentów z ciężkimi postaciami fenyloketonurii.
4.5 Interakcje z innymi lekami i inne rodzaje interakcji
Dotychczasowe doświadczenia kliniczne nie wykazały interakcji preparatu NeoRecormon® z innymi substancjami.
W badaniach na zwierzętach wykazano, że epoetyna beta nie nasila toksycznego działania na szpik takich cytostatyków, jak etopozyd, cisplatyna, cyklofosfamid i fluorouracyl.
4.6 Ciąża i laktacja
W badaniach na zwierzętach, w których epoetyna beta podawana była w dawkach nie wywołujących wzrostu hematokrytu do niefizjologicznie wysokich wartości, nie stwierdzono jej działania teratogennego. Brak jest danych dotyczących stosowania preparatu NeoRecormon® u kobiet w ciąży i w okresie karmienia piersią, jednak ryzyko wydaje się być minimalne przy zastosowaniu terapeutycznym leku.
4.7 Wpływ na zdolność do prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługiwania urządzeń mechanicznych w ruchu
Nie obserwowano wpływu preparatu na zdolność do prowadzenia pojazdów mechanicznych i obsługi urządzeń mechanicznych.
4.8 Działania niepożądane
Układ krążenia
- Pacjenci z niedokrwistością w przebiegu przewlekłej niewydolności nerek
Najczęstszym objawem niepożądanym podczas stosowania preparatu NeoRecormon® jest wzrost ciśnienia tętniczego krwi lub zwiększanie się istniejącego wcześniej nadciśnienia, zwłaszcza w przypadku szybkiego narastania wartości hematokrytu. Wzrost ciśnienia tętniczego krwi można leczyć środkami farmakologicznymi. Jeśli wzrostu ciśnienia nie można opanować farmakologicznie, zaleca się tymczasowe przerwanie podawania leku NeoRecormon®. Zaleca się regularne kontrolowanie ciśnienia tętniczego krwi, zwłaszcza na początku leczenia, również w okresie między dializami.
Może dojść do przełomu nadciśnieniowego z objawami podobnymi do encefalopatii (tj. bóle głowy, zaburzenia świadomości, zaburzenia sensomotoryczne takie jak: zaburzenia mowy lub niestabilny chód, aż do drgawek kloniczno-tonicznych); zmiany takie mogą pojawiać się również sporadycznie u chorych z prawidłowym lub niskim ciśnieniem tętniczym. Objawy te wymagają natychmiastowej interwencji lekarskiej i intensywnej opieki medycznej. Należy zwracać szczególną uwagę na pojawiające się nagle przeszywające, podobne do migrenowych bóle głowy, które mogą być zwiastunem wymienionych zaburzeń.
- Pacjenci z nowotworami litymi, szpiczakiem mnogim, chłoniakami nieziarniczymi lub przewlekłą białaczką limfatyczną
Czasami dochodzi do podwyższenia ciśnienia tętniczego krwi, poddającego się leczeniu farmakologicznemu. Zaleca się regularne kontrolowanie ciśnienia tętniczego krwi, zwłaszcza w początkowym okresie leczenia. Niekiedy mogą wystąpić bóle głowy.
Krew
- Pacjenci z niedokrwistością w przebiegu przewlekłej niewydolności nerek
Podczas leczenia preparatem NeoRecormon®, zwłaszcza podawanego drogą dożylną, może dojść do umiarkowanego, zależnego od dawki, wzrostu liczby płytek krwi w zakresie normy. Wzrost ten cofa się w miarę trwania leczenia. Rozwinięcie się trombocytozy jest bardzo rzadkie. Zaleca się regularne kontrolowanie liczby płytek krwi przez pierwsze 8 tygodni leczenia.
W związku ze wzrostem wartości hematokrytu, w wyniku terapii preparatem NeoRecormon®, często niezbędne jest zwiększenie dawki heparyny podczas hemodializy. Nieodpowiednia dawka heparyny może prowadzić do niedrożności systemu dializacyjnego.
Może pojawić się zakrzep przetoki, zwłaszcza u pacjentów ze skłonnością do niedociśnienia lub z powikłaniami w obrębie przetoki tętniczo-żylnej (np. zwężenia, tętniaki). U tych pacjentów zaleca się wczesną kontrolę przetoki i zapobieganie zakrzepom, np. przez podawanie kwasu acetylosalicylowego.
W większości przypadków jednocześnie ze wzrostem wartości hematokrytu występuje spadek stężenia ferrytyny we krwi. W związku z tym zaleca się doustne podawanie żelaza w dawce 200 - 300 mg Fe2+/dobę wszystkim pacjentom, u których stężenie ferrytyny w surowicy jest mniejsze niż 100 µg/l lub u których wysycenie transferyny jest poniżej 20%. W pojedynczych przypadkach obserwowano ponadto przejściowy wzrost stężenia potasu i fosforanów w surowicy. Parametry te należy regularnie kontrolować.
- Wcześniaki
W większości przypadków występuje spadek stężenia ferrytyny w surowicy. Dlatego należy możliwie jak najwcześniej rozpocząć doustne podawanie żelaza (najpóźniej w 14 dniu życia) w dawce 2 mg Fe2+/dobę. Dawkę żelaza należy modyfikować odpowiednio do stężenia ferrytyny w surowicy. Jeśli stężenie ferrytyny w surowicy wynosi mniej niż 100 µg/l, lub jeśli występują inne objawy niedoboru żelaza, dawkę Fe2+ należy zwiększyć do 5 - 10 mg Fe2+ na dobę. Podawanie żelaza należy kontynuować, aż do ustąpienia objawów jego niedoboru.
Z uwagi na możliwość nieznacznego wzrostu liczby płytek krwi, zwłaszcza u pacjentów przed 12 - 14 dniem życia, parametr ten należy regularnie kontrolować.
- Pacjenci z nowotworami litymi, szpiczakiem mnogim, chłoniakami nieziarniczymi lub przewlekłą białaczką limfatyczną
U niektórych pacjentów obserwuje się spadek stężenia żelaza w surowicy krwi. Wszystkim pacjentom ze stężeniem ferrytyny poniżej 100 µg/l lub wysyceniem transferyny poniżej 20% zaleca się przyjmowanie doustne 200 - 300 mg Fe2+/dobę. U pacjentów ze szpiczakiem mnogim, chłoniakami nieziarniczymi czy przewlekłą białaczką limfatyczną, u których wysycenie transferyny wynosiło poniżej 25%, podawano również dożylnie 100 mg Fe3+ na tydzień.
Badania kliniczne wskazują na nieco większą częstość występowania epizodów zakrzepowych u pacjentów z chorobą nowotworową leczonych preparatem NeoRecormon®, w stosunku do osób nie leczonych. Nie stwierdzono jednak związku przyczynowego. U pacjentów otrzymujących erytropoetynę należy rozważyć oczekiwane korzyści w odniesieniu do ryzyka związanego z leczeniem. Zaleca się regularną kontrolę liczby płytek krwi.
- Pacjenci przygotowywani do zabiegu operacyjnego z zastosowaniem autotransfuzji
Możliwy jest wzrost liczby płytek krwi, zwykle w granicach normy. W związku z tym zaleca się kontrolę liczby płytek krwi co najmniej raz w tygodniu. Jeśli liczba płytek przekroczy 150 x 109/l, lub jeśli jest większa od wartości prawidłowej, NeoRecormon® należy odstawić.
U pacjentów przygotowywanych do zabiegu autotransfuzji opisywano nieco częściej zaburzenia zakrzepowo-zatorowe. Jednak nie ustalono związku przyczynowego z leczeniem preparatem NeoRecormon®.
Wszystkim pacjentom z objawami przejściowego niedoboru żelaza należy podawać doustnie żelazo w dawce 300 mg Fe2+/dobę od początku stosowania preparatu NeoRecormon®, aż do czasu normalizacji stężenia ferrytyny. Jeśli pomimo doustnego podawania żelaza dojdzie do wystąpienia jego niedoboru (stężenie ferrytyny 20 µg/l lub poniżej, lub wysycenie transferyny poniżej 20%), dodatkowo należy rozważyć dożylne podanie żelaza.
Inne
Rzadko mogą wystąpić reakcje skórne, takie jak wysypka, świąd, pokrzywka lub odczyn w miejscu wstrzyknięcia. W odosobnionych przypadkach opisywano reakcje rzekomo-anafilaktyczne. W kontrolowanych badaniach klinicznych nie wykazano jednak zwiększenia częstotliwości występowania reakcji nadwrażliwości.
W rzadkich przypadkach, szczególnie na początku leczenia, obserwowano objawy grypopodobne, takie jak gorączka, dreszcze, bóle głowy, bóle kończyn, złe samopoczucie i/lub bóle kości. Objawy te są zazwyczaj łagodne lub o umiarkowanym nasileniu i ustępują po kilku godzinach lub kilku dniach.
Podczas leczenia rekombinowaną ludzką erytropoetyną bardzo rzadko obserwowano pojawienie się przeciwciał neutralizujących erytropoetynę z lub bez towarzyszącej wybiórczej aplazji czerwonokrwinkowej.
4.9 Przedawkowanie
Przedział terapeutyczny preparatu NeoRecormon® jest bardzo szeroki. Nie obserwowano objawów zatrucia nawet, gdy stężenia leku w surowicy były bardzo wysokie.
5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE
5.1 Właściwości farmakodynamiczne
Grupa farmakoterapeutyczna: inne leki stosowane w niedokrwistości; kod: ATC B03XA
Epoetyna beta ma identyczny skład aminokwasowy i węglowodanowy jak erytropoetyna izolowana z moczu chorych na niedokrwistość.
Erytropoetyna jest glikoproteiną pobudzającą tworzenie się erytrocytów z komórek prekursorowych. Jest czynnikiem pobudzającym mitozę i hormonem odpowiedzialnym za różnicowanie się komórek.
Skuteczność biologiczną epoetyny beta po podaniu dożylnym i podskórnym wykazano w wielu modelach zwierzęcych in vivo (na szczurach zdrowych i z mocznicą, myszach z policytemią oraz psach). Po podaniu epoetyny beta wzrasta liczba erytrocytów, stężenie hemoglobiny i liczba retikulocytów, a także wbudowywanie żelaza 59Fe.
In vitro, po inkubacji z epoetyną beta, wykazano wzrost wbudowywania 3H-tymidyny do erytroidalnych komórek jądrzastych śledziony (w hodowli komórek śledziony mysiej).
Badania na hodowlach komórek szpiku ludzkiego wykazały, że epoetyna beta specyficznie pobudza erytropoezę i nie wywiera wpływu na powstawanie krwinek białych. Nie wykazano, aby epoetyna beta działała cytotoksycznie na komórki szpiku kostnego lub na komórki skóry człowieka. Zarówno w badaniach przedklinicznych, jak i klinicznych nie wykazano wpływu epoetyny na rozwój nowotworów.
Jednorazowa dawka epoetyny beta nie powodowała zmian w zachowaniu, ani aktywności ruchowej myszy i nie wpływała na czynność układu krążenia i układu oddechowego psów.
Podczas leczenia rekombinowaną ludzką erytropoetyną bardzo rzadko obserwowano pojawienie się przeciwciał neutralizujących erytropoetynę z lub bez towarzyszącej wybiórczej aplazji czerwonokrwinkowej.
5.2 Właściwości farmakokinetyczne
Badania farmakokinetyczne przeprowadzone u zdrowych ochotników oraz pacjentów z mocznicą wykazały, że okres półtrwania podanej dożylnie epoetyny beta wynosi 4 - 12 godzin, zaś jej objętość dystrybucji równa jest 1-2 krotnej objętości osocza. Analogiczne wyniki uzyskano w doświadczeniach na szczurach z mocznicą i zdrowych.
Po podskórnym podaniu epoetyny beta pacjentom z mocznicą, przedłużone wchłanianie prowadzi do powstania plateau stężenia w surowicy, a maksymalne stężenie osiągane jest średnio po 12 - 28 godzinach. Okres półtrwania w fazie eliminacji po podaniu podskórnym jest dłuższy niż po podaniu dożylnym i wynosi średnio 13 - 28 godzin.
Biodostępność epoetyny beta podanej podskórnie wynosi 23 - 42% w porównaniu do podania dożylnego.
5.3. Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie
Toksyczność po podaniu jednorazowym
Jednorazowe podanie dożylne epoetyny beta psom w dawce 6 000 j.m./kg mc. i szczurom w dawkach 3; 30; 300; 3 000 i 30 000 j.m./kg m.c. nie powodowało wystąpienia jakichkolwiek wykrywalnych objawów toksyczności.
Toksyczność po podaniu wielokrotnym
Codzienne, dożylne lub podskórne podawanie epoetyny przez okres trzech miesięcy nie wywoływało objawów toksycznych u szczurów, u których stosowano lek w dawkach do 10 000 j.m./kg m.c., ani u psów, którym podawano lek w dawkach do 3 000 j.m./kg m.c., za wyjątkiem zwłóknienia szpiku kostnego, które występowało, jeśli wartość hematokrytu przekraczała 80%. W innych badaniach na psach stwierdzono, że zwłóknienie szpiku nie występuje, jeśli wartość hematokrytu nie przekracza 60%. Tak więc, obserwowane przypadki zwłóknienia szpiku nie powinny mieć klinicznego znaczenia u ludzi.
Działanie rakotwórcze
Nie obserwowano, by epoetyna beta wywierała jakikolwiek wpływ na proliferację prawidłowych nie-hematologicznych i nowotworowych komórek in vitro lub przeszczepianych nowotworów in vivo. Badania działania rakotwórczego homologicznej erytropoetyny u myszy nie wykazały pobudzania proliferacji komórek lub wzrostu nowotworowego.
Działanie mutagenne
Nie stwierdzono właściwości genotoksycznych epoetyny beta w teście Amesa, teście mikrojądrowym, w teście HGPRT in vitro, jak też w teście aberracji chromosomowych na hodowlach ludzkich limfocytów.
Toksyczny wpływ na reprodukcję/rozwój
Badania wykonane na szczurach i królikach nie wykazały, by epoetyna beta działała embriotoksycznie, teratogennie lub powodowała uszkodzenia płodu, ani też by wpływała na płodność. Badania toksyczności okołoporodowej nie wykazały niekorzystnego wpływu na ciężarne/karmiące samice, jak też na rozwój płodu i potomstwa.
6. SZCZEGÓŁOWE DANE FARMACEUTYCZNE
6.1 Wykaz substancji pomocniczych
Mocznik, chlorek sodu, polisorbat 20, diwodorofosforan sodu, monowodorofosforan sodu, chlorek wapnia, glicyna, leucyna, izoleucyna, treonina, kwas glutaminowy, fenyloalanina i woda do wstrzykiwań.
6.2 Niezgodności
Nie wolno mieszać z innymi lekami.
6.3 Okres trwałości
2 lata
6.4 Specjalne środki ostrożności przy przechowywaniu
Przechowywać w temperaturze od 2 do 8°C (w lodówce). W celu ambulatoryjnego podawania leku w można jednorazowo wyjąć preparat z lodówki i przechowywać go w temperaturze pokojowej (do 25°C) nie dłużej niż 3 dni.
6.5 Rodzaj i zawartość opakowania
Jedno opakowanie zawiera: 6 ampułkostrzykawek i 6 igieł 30G1/2 dla dawki 500 j.m. oraz 27G1/2 dla pozostałych dawek. Ampułkostrzykawka wykonana jest ze szkła typu I, kapturek ochronny i końcówka tłoka wykonane są z gumy.
6.6 Instrukcja dotycząca użytkowania leku.
Przed użyciem umyć ręce!
Wyjąć z opakowania jedną ampułkostrzykawkę i sprawdzić czy roztwór jest przezroczysty, bezbarwny i bez widocznych cząstek. Zdjąć ochronny kapturek z ampułkostrzykawki.
Wyjąć jedną igłę z opakowania, założyć ją na ampułkostrzykawkę i zdjąć nasadkę ochronną z igły.
Trzymając ampułkostrzykawkę pionowo, igłą skierowaną ku górze, usunąć powietrze z ampułkostrzykawki i igły, delikatnie przesuwając tłok do góry. Przesuwać tłok, aż w ampułkostrzykawce pozostanie tylko przepisana ilość roztworu.
Przetrzeć skórę w miejscu wstrzyknięcia wacikiem z alkoholem. Utworzyć fałd skóry, chwytając ją między kciuk i palec wskazujący. Uchwycić ampułkostrzykawkę w pobliżu igły i wbić igłę w fałd skóry szybkim, energicznym ruchem. Wstrzyknąć roztwór preparatu NeoRecormon®. Szybko usunąć igłę i ucisnąć miejsce wstrzyknięcia suchym, jałowym gazikiem.
7. WYTWÓRCA POSIADAJĄCY ŚWIADECTWO REJESTRACJI
F. Hoffmann-La Roche Ltd., Grenzacherstrasse 124, Bazylea, Szwajcaria
8. NUMER(Y) ŚWIADECTWA REJESTRACJI:
NeoRecormon® 500 IU (ampułkostrzykawki) - 4395, NeoRecormon® 1 000 IU (ampułkostrzykawki) - 4380, NeoRecormon® 2 000 IU (ampułkostrzykawki) - 4381, NeoRecormon® 3 000 IU (ampułkostrzykawki) - 4396, NeoRecormon® 4 000 IU (ampułkostrzykawki) - 8694, NeoRecormon® 5 000 IU (ampułkostrzykawki) - 4397, NeoRecormon® 6 000 IU (ampułkostrzykawki) - 8695, NeoRecormon® 10 000 IU (ampułkostrzykawki) - 4398, NeoRecormon® 20 000 IU (ampułkostrzykawki) - 4399
Gdy ty się op*****lasz ktoś inny trenuje(koksuje) zeby skopać ci Dupe
Krzysztof Piekarz
decadeuko
miśkov
Kazam
Andrew3
UwE
artlite
