Przysiad olimpijski ma unikalną charakterystykę. Nie każdym rodzaj przysiadów ze sztangą trzymaną z tyłu jest przysiadem olimpijskim. W tym rodzaju ćwiczenia gryf jest trzymany wysoko na kapturach (mięśniach czworobocznych grzbietu).
Dla odróżnienia w przysiadzie trójbojowym sztanga jest trzymana bardzo nisko, co pozwala na większą rekrutację tylnej części uda, pośladków i grzbietu. Z tego powodu wyniki w przysiadzie trójbojowym są znacząco większe, szczególnie iż przysiad olimpijski jest wykonywany w pełnym zakresie ruchu, a trójbojowy nieco spłycanym (w zależności od federacji trójbojowej).
Przysiad tylny, olimpijski - zaangażowane mięśnie
- Mięsień czworogłowy uda
- Mięsień pośladkowy wielki
- Mięsień przywodziciel wielki
- Mięśnie dwugłowe
- Mięsień półścięgnisty i półbłoniasty
- Mięśnie łydek (mięsień. brzuchaty łydki, mięsień płaszczkowaty)
- Mięśnie brzucha (mięsień prosty oraz mięsień skośny)
- Mięśnie prostowniki grzbietu i szereg innych mięśni grzbietu
Przysiad tylny, olimpijski - prawidłowe wykonanie
Przysiad olimpijski wykonuje się, cofając biodro i zginając stawy kolanowe, w sposób kontrolowany i równomierny schodzi się do pełnego przysiadu. Ruch odwraca się, wychodząc biodrami do góry, prostując kolana i wypychając biodra do przodu. Tułów powinien być jak najmniej wychylany, to też odróżnia przysiady trójbojowe i olimpijskie. Stopy są ustawione dość wąsko (~na szerokość barków lub nieco szerzej), sztanga jest położona wysoko na barkach/kapturach, zakres ruchu: pełna głębokość przysiadu (aż tył uda spotka się z łydką).
Uwagi i sugestie
Przysiad olimpijski wykonywany jest przede wszystkim przez zawodników dwuboju ciężarowego, strongmanów (szczególnie wywodzących się z podnoszenia ciężarów np. Rosjanin Mikhail Koklyaev lub z trójboju siłowego np. Norweg, Svend Karlsen), rzadziej trójboju siłowego.
Dla trenujących podnoszenie ciężarów ta wersja przysiadu jest uniwersalnym ćwiczeniem ogólnorozwojowym. Przysiad tylny nie znajduje bezpośredniego przełożenia na podrzut czy rwanie – gdyż tam sztanga znajduje się z przodu ciała. Jednak ćwiczenia rozwijające mięśnie czworogłowe uda i pośladki są korzystne dla ciężarowca. Pełnie rwanie i pełny podrzut obejmują fazę wstawania z ciężarem, co przypomina przysiady (odpowiednio: rwaniowe, ze sztangą nad głową i przednie, ze sztangą umieszczoną z przodu).
W trakcie wykonywania przysiadów olimpijskich ciało w jak najmniejszym stopniu wychyla się do przodu (co powoduje zminimalizowanie roli pleców i tylnej części uda – hamstrings). W tej wersji z reguły nie stosuje się bandaży, kostiumów oraz skróconego zakresu ruchu. Jest to bardzo skuteczne ćwiczenie rozwijające mięśnie ud. Osoby mające problem z zakresem ruchu powinny pracować nad rozciąganiem oraz techniką przysiadów olimpijskich.
